El grest de los piratas!

Hallo, hier ben ik weer!

Ondertussen begint het toch altijd wel een hele opgave te worden om iets op mijn blog te schrijven. Er passeren hier gewoon fantastische weken en het is gewoon onmogelijk om dat allemaal op te schrijven... We hebben de afgelopen twee weken een soort kinderkamp gehad, met zo'n 130 kindjes tussen de 7 en 14 jaar. Het was kortweg gewoon SUPER! Meer kan ik er niet over zeggen...

Hierboven: foto van een van de toneeltjes die iedere ochtend werden opgevoerd. We begonnen de dag altijd met het 'kamplied' en een paar andere liedjes te zingen, gevolgd door een kort toneeltje. Hier speelt een van de animadoren 'Jack Sparrow'! De meeste stukjes waren wel geslaagd en best grappig... :)

De kindjes keken toch altijd heel geconcentreerd toe... :)

Mijn groep: 'Los Tiburones', met de blauwe sjaaltjes! Ze spelen een balspel, waarbij ze de bal met hun 'schild' (-> in twee geknipte emmers) moeten afweren. Mijn groep heeft jammer genoeg niet veel overwinningen kunnen vieren, maar dit spelletje hebben we toch gewonnen! :)

Er waren natuurlijk altijd kindjes die niet mee wilden spelen of gewoon nog een beetje te klein waren, zoals Angelito, hierboven. Hij is echt een schatje! Hij heeft een superhoog stemmetje en kwam mij altijd kusjes en knuffeltjes geven! (Het jongetje met zijn blauwe sjaaltje)

Hierboven: foto van de animadoren die aan het supporteren zijn! Wij mochten nooit meespelen, alleen maar aanmoedigen en helpen dus... Man, wat heeft mijn stem afgezien! Na twee weken grest schoot er toch niet meer zo veel van over.

Isabel, die een keertje krachtig fluit. Als je dicht in de buurt staat, steek je beter een vinger in je oor... :P

We hebben de laatste dag afgesloten met een soort voorstelling voor alle ouders. Gedurende de tweede week hadden enkele groepjes kindjes dans, theater en muziek voorbereid. Op de foto hierboven brengen enkele meisjes een traditioneel dansje.

Hier de kindjes weer, allemaal aan het kijken naar de opgevoerde dansjes.

We hebben de hele week onder een blauwe, omhooggetrokken plastiek gezeten tegen de warmte. De hitte was echt vreselijk! Na de actieve spelletjes waren we toch altijd heel blij met een plekje in de schaduw en een glaasje water...

Deze foto moest er toch gewoon bij, omdat die super schattig is! :)

Viva las fiestas!

Ik zal jullie eens een beetje meer over de feestjes vertellen die ik hier minstens twee keer in de week heb, want die zijn echt niet te vergelijken met een doorsnee fuifje in Belgie!
Om te beginnen moet je al zeker ongeveer een uur of 2 later vertrekken dan afgesproken is. Anders zit je gewoon heel de tijd op een stoeltje te wachten tot de rest van het volk komt en geloof me, dat is saai! :P
Als het feestje dan eindelijk kan beginnen moet iedereen voor de gelegenheid een kleine speach houden. Duurt echt vreselijk lang! Als je dit dan ook doorstaan hebt wordt het eten geserveerd. Meestal echt lekker hoor, maar na middernacht heb ik toch nooit veel zin in een zware maaltijd, maar dat went wel. We krijgen dat altijd geserveerd op plastieken bordjes met enkel een vork. Wat was dat sukkelen zeg in het begin! Probeer maar eens een groot stuk vlees op te eten met één hand en enkel een plastieken vorkje! :P
Als al de borden weer zijn opgeruimd, wordt eindelijk de muziek opengedraaid en dansen we de hele nacht! Eigenlijk wordt de Cumbia bijna enkel afgewisseld met wat Salsa... Ondertussen heb ik toch al aardig leren dansen, tenminste: dat maken ze mij toch altijd wijs! :P
Het bier wordt ook altijd aan de lopende band doorgegeven. Jaja, je hoort het goed: doorgegeven! De flessen zijn een beetje groter als in Belgie en gaan heel de kring rond, samen met 1 glas. Iedereen schenkt om de beurt in. Dat was in het begin wel eventjes wennen eerlijk gezegd... :)
Enjah.. Na afloop is het altijd de kunst om weer veilig thuis te geraken natuurlijk. Ookal is alles heel dicht bij elkaar, zomaar naar huis wandelen of fietsen dat doe je beter niet... De kans dat je overvallen wordt, en zeker als 'Gringa', is gewoon veel te groot.

Zo gaat een doorsnee feestje in huis er dus aan toe... In het begin was ik er niet al te dol op, maar nu amuseer ik me altijd geweldig! Eenmaal terug in België, zal het wel aanpassen zijn om me weer te amuseren op de doorsnee feestjes...! :D

La paroquia

Hoola!

Jullie hebben al lang niets meer gehoord van mij ondertussen, maar maak je geen zorgen: alles gaat nog steeds geweldig! Ik heb alleen een paar super drukke weken achter de rug, waardoor er geen tijd meer overschoot om eventjes iets op mijn blog te schrijven...

Ik heb o.a. twee weken in La Paroquia gewerkt samen met een groep jongeren. 'El Padre' had een soort werkkamp voor hen georganiseerd, zodat ze een centje bij konden verdienen. Ik heb zowat alle dagen zakjes geborduurd afgewisseld met wat ruwer werk, zoals schuren en schilderen. Soms was het wel wat afzien, maar het waren echt twee geweldige weken!!

(De zakjes die we gedurende twee weken geborduurd hebben)

Elke dag moest ik al om 7.oo am aan la paroquia (het huis van 'el padre') zijn. Dat was in het begin wel eventjes wennen eigenlijk! :P

(Samen aan het borduren)

We begonnen iedere morgen met een kleine viering. De eerste keer keek ik mijn ogen uit, want dat is hier toch wel helemaal anders als in Belgie! Om te beginnen knielt iedereen bij het binnengaan en gaan ze daarna op hun knieen zitten op een houten plankje, om een persoonlijk gebedje op te zeggen. De viering zelf begint met muziek. De tekst wordt vooraan geplaatst, zodat iedereen mee kan zingen. Hierna brengt iemand een kort bezinningstekstje brengt, waarna iedereen weer knielt om het Onze Vader enzo op te zeggen. Om af te sluiten wordt er weer gezongen en ook voor het buitengaan knielt men en maakt een kruisteken.

Na het bezinningsmoment aten we altijd gezamelijk aan een lange tafel. Deze momenten vond ik altijd heel leuk, want die mis ik af en toe in mijn familie. Gezamelijk eten en de tijd nemen om samen aan tafel te gaan zitten gebeurt hier thuis zelden...

(Samen aan de ontbijttafel)

Rond acht uur begonnen we met werken. Jongens en meisjes werden altijd gesplitst. Zij kregen het iets zwaardere werk, terwijl wij moesten borduren of schuren en schilderen. We zijn een paar keer naar Tangay (een klein dorpje in 'el campo') geweest, om daar wat klusjes te doen. Andere dagen gingen we naar '14 de febrero' (een armere wijk in Nvo. Chimbote) om een kerkje te schilderen en soms bleven we gewoon in 'la paroquia'. Maar elke middag aten we gezellig samen en hadden we een pauze.

(Daar zaten we bijna iedere pauze, met zen allen op de trappen voor 'la paroquia')

(Bankjes aan het schuren in '14 de febrero'. Daar kreeg ik ineens hulp van een klein meisje :) )

De keren dat we naar Tangay gingen moesten we altijd met zen allen (een groep van 35) in het busje van 'el padre'! Hij heeft een blauw volkswagenbusje dat normaal voor een stuk of 15 personen is. Echt wringen en puzzelen was dat, maar wel super leuk!!

(Het busje van 'el padre', het zit wel nog lang niet vol!)

(Zo lopen hier heel veel mensen rond. Hun paard of ezeltje voor de kar gespand.)

Het waren twee geweldig leuke weken! In het begin was het niet gemakkelijk, want de jongeren praten allemaal het Jerga (de jongerentaal), dat toch wel wat anders is als het normale Castellano. Maar na twee weken heb ik er toch een grote groep Peruaanse vrienden bij! :)